Potwór w domu

Przerażający potwór w domowych pieleszach w kampanii przeciwko przemocy domowej, zrealizowanej dla AWARE – Stowarzyszenia Kobiet na rzecz Aktywności z Singapuru, przez tamtejszą agencję Saatchi&Saatchi w maju 2006 roku. Hasłem jest „No child should have to live with a monster” (Żadne dziecko nie powinno być zmuszane do życia z potworem) – głównym celem kampanii jest uświadomienie kobietom jak straszne szkody w psychice dziecka wywołuje życie z ojcem znęcającym się psychicznie i/lub fizycznie nad rodziną. Plakatowe potwory pozbawione wielu cech ludzkich to obraz ojca widziany oczami dziecka. Organizatorzy zachęcają kobiety do skorzystania z infolinii, pod którą można zgłosić przypadki przemocy domowej i uzyskać pomoc.

Małymi literkami (zbyt małymi) napisano na plakatach teksty „kierowane” do dzieci:
“Your mother acts as though nothing happened. She makes dinner and sits at the table, staring into her plate. He stumbles in drunk, stands behind her and says, “I’m sorry. Do you forgive me?” She sits silent for a long time. You can see the bruise over her eye turning purple. You can feel the sadness filling the room. She sobs without looking up. He forces a kiss on her then smiles at you as if to say everything’s fine now. You stare into your plate.”

“You pray he has a good day at work. Or else you will have to hear your mother getting punched again tonight. And you pray she doesn’t talk too long to the neighbours or bring dinner out too cold. Or do anything else to annoy him tonight. Because you really don’t want to hear the screams. They make you wet the bed at night. So you pray. You pray that today, by some miracle, he won’t come back at all.”

“This morning it’s all quiet again. Your mother’s nowhere to be seen. But there’s a broken bedside-lamp in the trash. Did he hit her with it? Has she left? Has she left you behind? What will happen to you if she really leaves? You don’t know. You’re only ten. All you know is it’s too quiet now. Quiet is scary. Sometimes it’s scarier than chaos and slamming doors, yelling and pushing and being spat at.”