Bezdomni bez ruchu

Trzy rzeźby, do złudzenia przypominające żywych ludzi, stanęły w pewien grudniowy dzień na ruchliwej ulicy w Vancouver. Każda z nich przedstawiała „typowego” bezdomnego – żebraka, leżącego w śpiworze na chodniku, kobietę siedzącą na stacji lub pchającą wózek wyładowany znaleziskami. Rzeźby opatrzono tabliczkami z napisem: "Help get someone off the street" ("Pomóż zabrać kogoś z ulicy"). Przy każdej z nich znajdowały się również karteczki odsyłające przechodniów na facebookowe profile Steve’a, Gordona i Jody, na których można było poznać prawdziwe historie trójki ludzi, którzy wyrwali się z życia na ulicy.

Kampania, przygotowana przez kanadyjską agencję DDB, miała na celu zachęcenie mieszkańców Vancouver do spojrzenia w inny sposób na problem bezdomności. Reakcje przechodniów zarejestrowano, a potem zmontowano w film. Jak stwierdził wielebny Ric Matthews z First United Church: – Najważniejsze w tej akcji nie było to, że zobaczyliśmy ludzi, którzy zatrzymują się i przyglądają bezdomnym. Ważniejsze było to, że zobaczyliśmy tych, którzy przechodzą obojętnie. Bardzo wyraźnie zobaczyliśmy, że można dostrzegać bezdomność jako ogólny problem, ale nie dostrzegać stojących za nią osób.

Inicjator kampanii, Duszpasterstwo United Church of Canada, od 1925 roku prowadzi działalność na rzecz osób uzależnionych, bezdomnych i dotkniętych ubóstwem. Od grudnia 2008 roku funkcjonuje tam schronisko dla bezdomnych, w którym mają oni zapewnione schronienie i ciepłe posiłki przez całą dobę.

W Vancouver funkcjonuje również Regionalny Komitet do spraw Bezdomności (Regional Steering Committee on Homelessness), który co trzy lata, począwszy od 2002 roku, przeprowadza akcje liczenia bezdomnych. Według jego danych w ciągu ostatnich dwóch lat, liczba osób śpiących na ulicach miasta spadła o prawie 47%. Niemniej jednak ludzi żyjących w ten sposób z roku na rok przybywa. Dane władz miasta z marca 2010 roku wskazują, że na jego ulicach żyje około 1762 ludzi.
J.Ślusarska