Zatrzymać trybiki losu

Australijska organizacja AIME zainicjowała kampanię promującą programy mentorskie dla dzieci, które z powodu swojej sytuacji społeczno-ekonomicznej mają utrudniony start w życie i ograniczony dostęp do edukacji.

W pięknej, krótkometrażowej animacji widz obserwuje historię dwóch chłopców. Od początku widać, że pomimo podobnych aspiracji (obydwaj siedzą na ławce i odrabiają lekcje), ich światy bardzo się od siebie różnią. Jeden z nich żyje w zindustrializowanej i przygnębiającej przestrzeni miejskiej, podczas gdy drugi korzysta ze słońca na łonie natury, co z pewnością nie pozostaje bez wpływu na efektywność jego pracy.

Kiedy chłopcy próbują do siebie podejść, okazuje się, że nie mają możliwości całkowicie samodzielnego podejmowania decyzji – ich losem sterują umieszczone w podłożu metalowe tory, do których przymocowane są stopy każdego człowieka zamieszkującego ten surrealistyczny świat. Zrezygnowani chłopcy rozjeżdżają się więc w dwóch przeciwnych kierunkach.

W kolejnej scenie obserwujemy dalsze losy chłopca z biedniejszej części miasta. Wykonuje on trudną, fizyczną pracę, ale wyraźnie jest z tego powodu nieszczęśliwy – zza metalowych krat w oknach swojego zakładu pracy rzuca pełne tęsknoty spojrzenia w kierunku uniwersytetu. W tym samym czasie jego przyjaciel zauważa go w odbiciu w szybie eleganckiej restauracji. Mimo metalowych okuć na swoich stopach, zmuszających go do pozostawania na z góry ustalonym torze, jest tak zdeterminowany, żeby ruszyć rówieśnikowi na pomoc, że te w końcu pękają. Kiedy dociera do fabryki i wyciąga pomocną rękę do drugiego z bohaterów, jemu również udaje się uwolnić z okowów. W ślad za tym następuje wyzwolenie wszystkich mieszkańców miasteczka, a widoczne pod ziemią tryby po raz pierwszy stają w miejscu.

Metafora staje się w pełni czytelna wraz z końcowym przekazem: „If we want to change the world, we need to change tha way it works” („Jeśli chcemy zmienić świat, musimy zmienić sposób, w jaki on działa”)