Kolacja bez wieloryba

Boczek z wieloryba? Źle. Boczek z…? Źle. Bocz… Źle. Egzotyczne, trochę śmieszne i trochę straszne – spoty z kukiełką i z czczeniem pamięci wieloryba także należą do tego 'nurtu’ pomysłów – reklamy japońskiego oddziału IFAW apelują do klientów restauracji by nie zamawiali wielorybiego mięsa. W ten sposób, obniżając popyt na tego rodzaju dania, mogą uratować wieloryby zabijane w tym kraju rzekomo do celów naukowych, ale powszechnie wiadomo, że i do handlowo-kulinarnych. Mięso z wieloryba uchodzi w Japonii za przysmak, a boczek wielorybi za luksusową odmianę świńskiego.

Problemem japońskiego przemysłu wielorybniczego – pożądanego z punktu widzenia ekologów – jest obserwowany od kilku lat spadek popytu na mięso wielorybów. Doprowadziło to jednak do kampanii głoszącej, że połów waleni jest kulturowo i ekonomicznie ważny dla dobra Japonii. Głosiło się również, że walenie zjadają zbyt wiele ryb i zagrażają utrzymaniu jakości i ilości ich połowów. To twierdzenie, jak przekonują ekolodzy, nie ma żadnych naukowych podstaw.

Wieloryby oprócz mięsa dostarczają Japończykom wielu innych surowców, np. oleju czy ambry. Dawniej olej wielorybi wykorzystywano jako smar do maszyn, paliwo do lamp ulicznych i tłuszcz do produkcji mydła. Fiszbiny wielorybów grenlandzkich służyły do produkcji butów, gorsetów i parasoli. Z zębów kaszalota powstawały klawisze do pianin i guziki.

Ambra, wydzielina z przewodu pokarmowego kaszalota, zaliczana jest ciągle do najdroższych składników perfum. 2 kg ambry to dzisiaj równowartość wysokiej klasy mercedesa.

Pomimo obowiązującego od 1986 r. moratorium na komercyjne połowy wielorybów, kraje wielorybnicze – Japonia, Islandia, Norwegia – nadal dokonują połowów, i będą tak robić w związku z fiaskiem czerwcowej konferencji nt. wielorybnictwa, która nie przyniosła żadnych ustaleń ograniczających ten proceder. Przedstawiciele stron Konwencji o Uregulowaniu Połowów Wielorybów nie zdołali podjąć żadnych decyzji.