Moneta na głód

Na zamkach zabezpieczających sklepowe wózki, do których trzeba włożyć monetę, pojawiły się dziecięce buzie.

Ile pieniędzy potrzeba by poprawić los drugiego człowieka? Okazuje się że zaskakująco niewiele. Tyle, ile większość osób wydaje przy okazji codziennych zakupów w hipermarkecie, i to jeszcze zanim do niego wejdzie.

Agencja Salic, twórca kampanii "Hungry mouths" ("Głodne usta") zrealizowanej dla austriackiego oddziału organizacji charytatywnej Caritas, w kreatywny sposób podeszła do zwrócenia uwagi społeczeństwa na problem głodu wśród dzieci, który wbrew powszechnemu przekonaniu, istnieje również w Europie. W akcji realizowanej pod hasłem "Jeder Euro bedeutet eine Mahlzeit für Kinder in Not" ("Każde euro to posiłek dla dzieci w potrzebie"), wykorzystano sklepowe wózki by pokazać że na pomaganie drugiemu stać każdego. Obok poręczy, na której zostało umieszczone hasło kampanii, na zamek służący zabezpieczeniu wózka, naklejono zdjęcie twarzy dziecka, którego usta znalazły się w miejscu otworu na monetę. W ten symboliczny sposób staje się ona posiłkiem dla dziecka, które (w domyśle) cierpi na niedożywienie. Moneta którą trzeba włożyć wprost do ust dziecka by odpiąć wózek, tworzy bardzo prosty przekaz: by pomóc w walce z głodem wśród najmłodszych, wystarczy kwota, którą niemal każdy wydaje na co dzień, nie zwracając na to większej uwagi. Ponadto miejsce zetknięcie się odbiorcy z tym przekazem dodatkowo potęguje jego efekt. Kampania jest realizowana w sklepach wielkopowierzchniowych, w których każdego dnia są wydawane kwoty wielokrotnie przewyższające wartość jednego euro. Po zderzeniu konsumenta z takim kontrastem, w założeniu powinien on dojść do wniosku, że zwiększenie wydatków o tak symboliczną kwotę jest dla niego jednoznacznie korzystne. Nie wpłynie bowiem w żaden negatywny sposób na jego kondycję finansową, a może  znacznie poprawić samopoczucie płynące z pomagania innym. Co więcej, przekaz promujący ideę dzielenia się umieszony w hipermarkecie pomaga utrwalić przekonanie, że uczestniczenie w akcjach charytatywnych powinno być co najmniej tak naturalne, jak robienie codziennych zakupów.

Maciej Zubel