Począwszy od lat 90. następuje w Polsce coraz większe zainteresowanie reklamą społeczną. O wzroście zaciekawienia komunikacją tego typu świadczy ilość kampanii oraz różnorodność tematyki i formy powstających komunikatów. Twórcy przekazów zajmują się głównie problemami takimi jak:przemoc w rodzinie, bezpieczeństwo drogowe czy kwestie ekologiczne. Jednak istotne jest również to, że za pomocą reklamy niekomercyjnej próbuje się rozwiązywać coraz więcej publicznych kwestii. Niewiele z nich dotyczy zagadnienia społeczeństwa obywatelskiego. Wyjątek stanowiła akcja „Pomaganie wzmacnia” zorganizowana przez Centrum Wolontariatu w 2006 roku.

Rok wcześniej wykorzystując reklamę niekomercyjną, zaczęto przyglądać się problemowi absencji wyborczej. Dotychczas zajmowano się nim głównie w prasie.

Od 2005 roku, przed każdymi następnymi wyborami, twórcy kampanii społecznej przypominali o tym problemie w formie kampanii profrekwencyjnych. Miało to istotne znaczenie dla aktywizacji obywatelskiej społeczeństwa, ponieważ udział w wyborach jest najdostępniejszą formą działalności na rzecz wspólnoty państwowej. W dziesięciu analizowanych w pracy przedsięwzięciach przekonywano by nie rezygnować z konstytucyjnego prawa, jakim jest głosowanie. Istotne jest jednak, czy czyniono to w odpowiedni (zgodny z założeniami teoretycznymi) sposób.

Wskazanym zagadnieniom poświęcona jest złożona z czterech rozdziałów praca Doroty Sokołowskiej. W pierwszym z nich zawarto cele, problematykę i metodologię badań. Zaprezentowano schemat – model aktu perswazyjnego Harolda Laswella – według którego analizowano reklamy.

W drugim rozdziale pracy przedstawiono kampanię wyborczą „Solidarności” z 1989 roku jako pierwszą kampanię profrekwencyjną. Pokazano analogię między elementami, które zastosowano w kampanii związku a komponentami symptomatycznymi dla każdej kampanii społecznej. Należały do nich działania promocyjne w mediach oraz niekonwencjonalne czynności, takie jak pokrycie tramwaju plakatami z wizerunkami kandydatów na posłów i senatorów. Zaprezentowano również charakterystykę osób nieuczestniczących w wyborach.

Autorka przedstawia także teorię dotyczącą przekazów niekomercyjnych, zwracając uwagę na trudności, z jakimi muszą poradzić sobie ich twórcy – m.in. przesadny dydaktyzm oraz antyobywatelska świadomość polskiego społeczeństwa, które nie posiada wiedzy o organizacjach pozarządowych.

W trzeciej części praca analizuje polskie kampanie, zaś w czwartej przedsięwzięcia amerykańskie.