Uwięzione emotikony

W zeszłym roku 27-letni inżynier Ahmed Maher Ibrahim zaproponował na Facebook’u zorganizowanie strajku generalnego. Miał się on odbyć w dzień urodzin prezydenta Egiptu Mubraka. Ostatecznie na umówione miejsce przyszło niewiele ludzi. Trzy dni później został porwany przez funkcjonariuszy służb bezpieczeństwa ubranych w cywilne ubrania. Przewieziono go najpierw na posterunek policji a następnie do siedziby Ministerstwa Bezpieczeństwa Wewnętrznego. Tam był bity i obrażany. W końcu nie postawiono mu żadnych zarzutów i został wypuszczony. Musiał jednak podać hasło do konta na portalu oraz udzielić informacji na temat uczestników grupy związanej z organizacją strajku.

Takie przypadki łamania wolności słowa w internecie nie są rzadkością. Przodują w tym Chiny, ale problem nie jest obcy też w Syrii, Rosji, Birmie i wielu innych państwach. Instalują one filtry odsiewające treści uznane np. za szkodliwe dla interesów bezpieczeństwa narodowego, blokują pocztę elektroniczną, zamykają blogi itp. Walczyć z tym procederem próbuje zajmująca się ochroną praw człowieka Amnesty International. Jej chilijski oddział zorganizował jesienią ubiegłego roku kampanię próbującą uświadomić społeczności międzynarodowej, że wolność wypowiedzi w internecie nie jest wartością powszechną. Reklamy z więzionymi emotikonami zachęcały do wspólnego przeciwstawienia się tym rządom, które łamią swobodę wypowiedzi.

O tym, że bez wspólnego zjednoczenia się internautów, czyli de facto większości obywateli rozwiniętych państw, wywarcie jakiekolwiek wpływu na państwa blokujące dostęp do swobodnego korzystania z internetu będzie niemożliwe świadczy niedawne wydarzenie z udziałem Baracka Obamy w ChRL. Relacje na YouTube i Facebooku z jego spotkania ze studentami w Szanghaju nie było dostępne dla chińskich internautów– oba serwisy są bowiem od dawna zablokowane. Transmisja prowadzona była jedynie przez lokalną stację telewizyjną i stronę Białego Domu. Nawet prezydent najpotężniejszego kraju na świecie nie był w stanie przełamać chińskiej cenzury.
P. Sienkiewicz