Ostatnie dni głosowania na Drzewo Roku

W ubiegłorocznej edycji konkursu Drzewo Roku Klubu Gaja zwyciężył dąb Wybickiego z Będomina. Wygrana ta zagwarantowała mu możliwość udziału w głosowaniu na Europejskie Drzewo Roku 2014, które potrwa przez cały luty. Głosy na polski dąb można oddawać na stronie www.treeoftheyear.org lub poprzez stronę www.swietodrzewa.pl.

Dąb Wybickiego został  nazwany na cześć autora polskiego hymnu narodowego. Dąb rośnie na terenie dworu należącego niegdyś do rodziny Wybickich. Drzewo zostało wspomniane w książce Modeste Dehweid – córki kolejnych właścicieli posiadłości. Dziś dąb Wybickiego stoi nieopodal Muzeum Hymnu Narodowego.

Z polskim drzewem konkurują drzewa z 10 państw Europy. Czeski dąb został ochrzczony „Obrońcą”, gdy podczas powodzi, w której sam ucierpiał, pomógł małżeństwu dostać się na dach ich domu. Bułgarski wiąz, który jest symbolem oraz częścią herbu miasta Sliwen. Dzika grusza, zgłoszona do konkursu, jest najstarszą i największą przedstawicielką swego gatunku na Węgrzech. Według podań pod tym właśnie drzewem hrabia Andrassy spotkał swoją miłość – księżniczkę Sissy. Słowacki dąb, rosnący w pobliżu geograficznego centrum Europy, jest ważnym elementem – zarówno historycznym jak i botanicznym – Kremnicy. Szara topola, rosnąca na zamku Birr, jest naturalną hybrydą osiki i topoli białej – która znacznie przerosła swoich rodziców. Topola ta jest symbolem wielkiego arboretum w Irlandii, a także miejscem spotkań. Dąb Niela Gowa otrzymał imię po najsłynniejszym szkockim skrzypku z XVIII wieku, który według podań, wiele ze swych utworów skomponował pod tym właśnie drzewem. Dąb Bonsai w Begard wyrósł na dachu starego gołębnika i stoi tam już prawie 100 lat. Drzewko stało się symbolem francuskiego miasta. Dąb omszony, znany wśród mieszkańców Fonte Kolombo jako Drzewo Doskonałej Radości, znajduje się w pobliżu geograficznego centrum Włoch. Nieopodal drzewa modlił się święty Franciszek. Walijski dąb stoi w miejscu słynnej bitwy angielskiej armii z siłami walijskimi. Zmarłych w bitwie chowano nieopodal, dlatego drzewo nazwano „Dębem przy Bramie Śmierci”.